Thuis aangekomen zet Gerbrand als eerste de televisie aan. Stemmen en gelach van een slechte sitcom vullen de woonkamer met vals leven. Hij staart er een tijdje wezenloos naar. De met hagelwitte glimlachen en hippe koffietentjes doorspekte televisiewereld draagt een suikerzoete gelukzaligheid uit die hij moeilijk te verwerken vindt.
Hij weet niet wanneer hij zo cynisch is geworden. Eigenlijk is hij het altijd al
geweest. Behalve… Zijn gedachten dansen om het onderwerp heen. Ze schrikken terug zoals je instinctief je hand wegtrekt van vlammen. Heel even staart hij voor zich uit en springt dan op, alsof hij haast heeft om weg te komen van de plek waar de gedachte plaatsvond. Hij kijkt verwoed om zich heen.
‘Functie: zoek eyegear.’
De heldere vrouwenstem van zijn huiscomputersysteem geeft direct antwoord.
‘De Eyegear ligt op het nachtkastje naast je bed in de slaapkamer.’
‘Ik weet waar mijn nachtkastje staat, kutding.’
‘Blij om van dienst te zijn.’
‘Ja, vast.’
De eyegear ligt inderdaad op het nachtkastje waar hij hem gisteravond had laten liggen, herinnert hij zich nu weer. Hij had voor het slapen een point of view live porno aangezet. De vrouw had onovertuigende seksgeluiden gemaakt waar hij zich verschrikkelijk aan ergerde, maar hij had er voor betaald. Hij had zich afgetrokken en daarna de eyegear chagrijnig op het nachtkastje gesmeten.
Hij heeft de eyegear al een week, maar heeft nauwelijks tijd gehad om hem te
gebruiken en dat terwijl hij hem al maanden vantevoren had besteld. Elke keer weer stond hij te springen voor de nieuwste snufjes en elke keer weer was hij teleurgesteld als de revolutionaire nieuwe mogelijkheden tegenvielen. Het enige dat hij eraan overhield was een hol superioriteitsgevoel dat snel vervaagde, omdat hij misschien wel iets indrukwekkends had gekocht, maar toch niemand had om het mee te delen. Hij had weleens geprobeerd om op zijn werk te vertellen over een nieuwe aankoop waar hij trots op was, maar niemand leek te luisteren.
‘Functie: eten.’ roept hij. Het is niet nodig om te roepen, maar hij doet het toch.
‘Specificeer gewenste kant en klaar maaltijd.’
‘Avondmaaltijd. Doe maar wat.’
‘Willekeurig geselecteerd. Stamppot rauwe andijvie.’
Een paar minuten later piept de magnetron. Hij neemt de stomende plastic bak op schoot, activeert de eyegear en ziet meteen waarom de recensies over het apparaat zo matig zijn. Een kleine zoektocht door de instellingen bevestigt zijn vermoedens: er is geen doorzichtig beeldoptie. Hij trekt het ding van zijn hoofd en weerstaat de verleiding om hem tegen de muur te smijten. Het eten smaakt helemaal nergens naar en nadat hij het op heeft, gooit hij de plastic verpakking in de recyclebak.
‘Functie: Doe me een plezier en maak geen andijviestamppot meer, oke?’
‘Bevestig verwijdering recept Stamppot rauwe andijvie.’
‘Weg ermee.’
‘Recept stamppot rauwe andijvie verwijderd.’
Hij ploft terug op de bank en kijkt om zich heen. Zijn huis is netjes, maar niet omdat hij ooit opruimt. Het heeft de standaardmeubels in standaardkleuren van de standaardwebshops en het is zelfs groot voor een stadsappartement, bijna 40 m2, maar het heeft geen persoonlijkheid. Hij weet dit terwijl hij ernaar kijkt, maar weet niet wat hij er aan zou moeten doen. De kale plekken op de muur waar ooit posters hingen zijn littekens die hij op bijna perverse wijze elke dag opnieuw bestudeert. Hij schudt met zijn hoofd. Het zijn geen littekens, maar etterende wonden die hij openkrabt zodat ze niet genezen.
Hij wil niet genezen. Hij pakt de eyegear op en draait hem rond in zijn handen. Zet het ding op en je hebt porno zoveel je wilt. Games, films, streams, alles. De enige dingen die nog in het echte leven gebeuren zijn seks, drugs en dood. Alhoewel… Lichamelijke genoegens zijn alleen maar input voor wat je brein ervaart, en of dat brein nu in een natuurlijk of digitaal opgewekte hormonensoep drijft maakt voor het gevoel niets uit. Hij had gezegd dat hij zou stoppen, maar alleen tegen zichzelf. Hij had het zichzelf beloofd en ooit, in een ander leven, had hij het ook aan iemand anders beloofd, maar dat was niet genoeg geweest, te laat uitgesproken en nu ook te lang geleden.
‘Functie: Drank, rum.’
‘Specificeer hoevee-‘
‘Fles.’
Hij schenkt zijn glas vol. Het is een laatste toegift aan het lichamelijke in een omgekeerde wereld, waarin het echte leven de fictie ondersteunt in plaats van andersom. Het opstartscherm verschijnt en hij leunt achterover op de bank. Langzaam laat hij zich zakken in het aparte gevoel van digitaal bewegen terwijl je lichaam stilligt. Gerbrands digitale hub is onversierd. Het is er nog leger dan zijn huis. Het is een simpele grijze kubus met links en rechts portals naar vaste locaties. Hij twijfelt, selecteert toch iets en neemt een slok rum terwijl de locatie laadt. Hij verschijnt aan de rand van een oud vliegveld.
De resolutie is laag en het merendeel van de locatie bestaat uit grijs asfalt met
in de verte vage bergen om de horizon er niet zo leeg uit te laten zien. Een viertal grijsgroene legertenten staat in een cirkeltje rond een paal met daarop een oud bord met neonletters waar sommige letters krakend van knipperen en anderen helemaal van zijn uitgevallen. Er staat: ‘Houd je aan de regels. Als je de regels niet kent hoor je hier niet te zijn.’ Als Gerbrand dichterbij komt veranderen de letters naar: ‘Welkom. Je willekeurig toegewezen id is FUJXE845.’ Hij glijdt soepeltjes naar een van de tenten toe - wandelanimaties worden hier als overbodig beschouwd - en wuift naar de tentflap. Het laadscherm duurt even. Het is blijkbaar druk vanavond.
Hij draait gauw zijn geluid omlaag als er een atonaal gekrijs begint. Hij staat
nu in een bos vol identieke pixelachtige bomen in bonte kleuren. Meteen naast de spawn waar hij binnengekomen is staan de veroorzakers van de herrie. Het is een kleine groep figuren die nog het meest weghebben van felrode soepstengels. Ze wiebelen geamuseerd heen en weer als ze zien dat hij zich aan ze stoort. Hij schudt met zijn hoofd en glijdt een eindje bij ze weg, voordat ze tegen de volgende nieuwkomer beginnen te krijsen. Een bijzonder kinderachtig tijdverdrijf, maar zo waren de meeste mensen hier.
Tussen de bomen glijdt een kleine menigte avatars om elkaar en door elkaar
heen. De meeste zien eruit als overgeseksualiseerde anime-meisjes en geantropomorfiseerde dieren in felle kleuren. Hier en daar ziet hij een grijs menselijk figuur vergelijkbaar met hoe hij er zelf uitziet en zo nu en dan komen er zelfs compleet onmenselijke gestaltes voorbij. Het was een tijdje hip geweest om een geometrische vorm te zijn, waardoor het hele gebied eruit zag alsof Picasso en Mondriaan hun schilderijen door elkaar hadden laten lopen, maar momenteel was de mode nogal ongeïnspireerd.
Hij glijdt langs de bomen die vol staan met afbeeldingen en filmpjes om
mensen door glimmende portals naar binnen te lokken. Boven elke portal staat een korte tekstomschrijving. De meeste zijn bewust provocerend. Seks, racisme en geweld doen het goed bij de bezoekers en een van de drukste bomen is dan ook eentje die zich met filmpjes van zwaargewonde kinderen adverteert. Een zichzelf constant herhalende video van een 8-jarig jongetje wiens neus wordt afgesneden heeft een groepje lachende bewonderaars verzameld. Gerbrand kijkt er nauwelijks naar. Hij glijdt soepel alle herrie voorbij totdat het wat rustiger wordt. Hij passeert een boom die vol staat met teksten over de illuminati en eentje die in gloeiende letters verkondigt dat iedereen op moet flikkeren. Uiteindelijk vindt hij een portal omringd door afbeeldingen van jezus met roodgloeiende ogen die je volgen als je er dichtbij komt. Hij gaat naar binnen en neemt nog een slok rum terwijl er zachte operamuziek over een simpel laadscherm speelt.
Het was een oude gewoonte om hier te komen en hij verwonderde er zich
altijd over hoe makkelijk het was om terug te gaan. Gewoontes blijven bij je, ook nadat je ze hebt opgegeven. De smaak van de rum, de muziek en de digitale representatie van een verlepte Victoriaanse villa die zich voor hem openbaart doen hem terugdenken aan elke andere keer dat hij zich hier heeft begeven. Soms was hij ertoe verleid en soms gebeurde het onnadenkend, maar deze plaats was ondertussen onlosmakelijk verbonden met de laagste dieptepunten die hij in zijn leven had gekend. Het was een triest feit dat dat betekende dat hij hier vaak kwam.
De hal van de villa is digitaal gekopieerd van een panoramafoto. De resolutie
van de omgeving is hoog, maar het geeft alles een platte uitstraling en de omgeving is statisch. Modernere locaties hebben volledig interactieve omgevingen, maar daar geeft men hier geen zier om. Alle andere avatars in de hal zijn grijs en onherkenbaar, net als hijzelf. Naast de achtergrondmuziek is het hier stil. De algemene voice chat is uitgeschakeld om de onrust te voorkomen die je buiten hebt. Hij twijfelt een tijdje in het midden van de hal. Het is een twijfel die hij elke
keer heeft en die nog nooit wat heeft voorkomen. Nog nooit heeft hij het toch niet gedaan, maar de twijfel is belangrijk. Hij weet graag van zichzelf dat de twijfel er nog is.
Een portal aan de linkerkant van de hal leidt naar een kleedkamer. Het is hier
leeg. De kleedkamer is een private instance waar iedereen zelf de tijd kan nemen om zijn avatar aan te kleden. Zijn grijze menselijke gestalte zweeft met armen wijd in het midden van de ruimte en hij stuurt zijn zichtsbeeld eromheen alsof hij een vliegende cameradrone bestuurt. Bedachtzaam gaat hij door alle menu’s. Hij maakt een gespierde man met kort blond haar en daarna maakt hij zichzelf in al zijn vettige glorie. De manier waarop de buik opzwelt als hij de meter voor het lichaamsvet verschuift vervult hem met afschuw voor zichzelf. Hij staart er een tijdje naar en selecteert dan de vrouwelijke avatar. Hij maakt de borsten groter tot de meter niet verder gaat, maar dan weer kleiner. Hij speelt met kapsels en spendeert een half uur aan de exacte jukbeenderen en neus die hij wil. Hij maakt haar lang en weer kort, de heupen breed, de schouders smal en dan weer terug. Hij doet net alsof hij niet weet waar hij naartoe wil met haar uiterlijk, maar uiteindelijk ziet ze er hetzelfde uit als elke keer. Zou ze in zijn herinnering mooier zijn dan ze eigenlijk was? Hij weet dat hij kan kijken naar de foto’s online. Hij weet welke foto’s ze online heeft staan en op welke ze er goed uitziet en op welke niet. Hij kijkt nog eens goed naar zijn avatar en besluit dat ze klopt.
‘Ben je een echt meisje?’
‘Ja’ zegt Gerbrand zachtjes met de hoge vrouwenstem die hij heeft
geselecteerd.
‘Ja, vast,’ zegt de man sceptisch. ‘Ach, het is niet homo zolang je het niet
toegeeft, toch?’ Hij wacht af tot Gerbrand instemmend knikt. ‘Je bent wel een beetje stil. Ben je verlegen?’
Gerbrand haalt zijn schouders op. Een beweging die zich maar matig vertaalt naar zijn avatar, maar de man lijkt het te begrijpen.
‘Ik kan je wel laten schreeuwen, sletje.’ vervoegt hij op zwoele toon.
Even later stoten hun digitale avatars ongemakkelijk tegen elkaar aan. De man heeft een te grote penis die steeds door Gerbrand z’n avatars buik heen komt, de bewegingen zijn te houterig om echt sexy te zijn en de modellen werken net niet goed samen. De man kreunt en gromt terwijl Gerbrand zich in stilte aftrekt. Na een tijdje zegt de man plots dat hij is klaargekomen. Ze koppelen hun avatars los en er valt een lange stilte.
‘Het is toch anders weet je,’ zegt de man.
‘Dat kan.’ zegt Gerbrand zachtjes.
‘Wat, ben je een maagd ofzo?’
Gerbrand zegt niets.
‘He, man je bent toch niet minderjarig?’
Gerbrand schudt zijn hoofd.
‘Jammer,’ zegt de man. Zijn avatar glijdt naar de deur en verdwijnt zonder iets
te zeggen.
Gerbrand logt uit en zet zijn eyegear af. Hij zit en luistert naar geluiden die er niet zijn. Een tijdje laat hij de herinneringen over zich heen spoelen.
‘Functie: verwijder gebruiker Emma.’
‘Bevestiging verwijder gebruiker Emma.’
Het blijft stil tot de computer zich herhaalt.
‘Laat maar,’ zegt Gerbrand.
‘Bevestiging geannuleerd.’
Hij neemt zijn laatste slok rum.
‘Gebruiker Emma is al 123 dagen afwezig.’ zegt de computer plots.
‘Weet u zeker dat u het gebruikersprofiel wilt laten bestaan?’
Het klinkt verwijtend.
‘Ik zei laat maar. Ik ga naar bed.’
‘Voorkeuren opgeslagen.’ zegt de computer. ‘Welterusten.’
EINDE